මට මේ මෑතකදී හමු වුණා දැන් වයස හැත්තෑවකට විතර ආසන්න ඉන්දියානු කාන්තාවක්.මම මෙඩිකල් සෙන්ටර් එකකට ඩොක්ටර් කෙනෙක්ව දකින්න ඇවිල්ලා ඉන්නකොට ඇයත් මම වගේම ඇවිත් මම ලග ඉදගෙන හිටියා. ඒ වෙලාවේ අපි දෙන්නටම විනාඩි හතලිහක් විතර එතන රැඳී ඉන්න සිද්ද උන නිසා ඇයම මාව කතාවට ඇද ගැනීමෙන් අපි ආගිය තොරතුරු කතා කරනකොට ඇය මට කියපු කතාවක් තමයි මේක.ඇය අතින් තැනින් තැන කියවුණු ටික එක තැනකට කෙටි කරාට පස්සේ ඇගේ හඩින්ම කතාව මේකයි.
අපි කසාද බැඳපු දවස් වලමයි ඕස්ට්‍රේලියාවේ පදිංචියට ආවේ. එතකොට මට වයස අවුරුදු 20ක් වත් නැතිව ඇති...ඒ කාලේ මගේ හස්බන්ඩ් නිතරම කියන දෙයක් තමයි මම නූතාන් වගේ ලස්සනයි හරියට කුමාරිකාවක් වගේ, මං ළඟ ඉන්නකොට ටජ් මහලක් ලග ඉන්නවා වගේ එයාට පුදුම ආදරයක් ආඩම්බරයක් දැනෙනවා කියලා. ඉතින් ඒ දවස් වල එයා මට කොහේවත් තනියම යන්න දෙන්නෙ නෑ ඒ පුදුම ආදරය නිසාම මාව ආරක්ෂා කරගන්න ඕනේ කියලා එයා නිතරම මා එක්කලා යනවා. විශේෂයෙන් ඩොක්ටර්ස්ලා ලඟට නං තනියම කවදාවත් යවන්නේ නැහැ. ඩොක්ටර් මාව චෙක් කරනකොට එයාට එතන ඉන්නම ඕනේ.එයා කොයිතරම් හොඳට මාව බලාගන්නවා ද කියලා ඒ කාලේ මට හිතුනා. නමුත් දැන් ඉතින් තත්වය ගොඩක් වෙනස්. මම තනියම යනකොට හස්බන් මාත් එක්ක එන එක එක වයසට යනවත් එක්කම අඩු වෙලා ගියා. අද මට ඩොක්ටර් ලඟට යන්න තනියට කෙනෙක් හොයාගන්න හරිම අමාරුවුනා. ළමයිනුත් බැඳලා ගිහිල්ලා දැන් වෙන පළාත් වල ඉන්නේ. හස්බන්ඩ්ට මම එන්න කිව්වත් එයා ඒ ගැන කිසිම උනන්දුවක් දැක්වුවේ නෑ. දැන් මම හරි වයසයි, හිතත් හරිම දුර්වලයි.මේ වෙලාවේ මට කවුරුහරි ලඟ ඉන්න ඕනේ ඇගේ ශක්තියට නෙමෙයි හිතේ ශක්තිය තියාගන්නයි. දැන් ඩොක්ටර්ස්ලා මගේ කොතන ඇල්ලුවත් එයාට ඒ තරම් ප්‍රශ්නයක් නෑ. එදා එයා මගෙ ආරක්ෂා කළේ මොනවද කියලා දැන් තමයි මට තේරෙන්නේ.... ඔහොම තමයි ජීවිතය.
(ටජ්මහලේ දෙනෙත් වලින් කඳුළු කඩා වැටෙන්න ආසන්නයි).
Comments
Post a Comment